In het midden van de dertiende eeuw krijgt de Norbertijnerpriorij van Postel enige stukken grond in de jonge stad 's-Hertogenbosch, maar buiten de veilige stadsmuren gelegen. Het was een uithof, een boerderij, van deze priorij die er later een refugiehuis van maakte voor haar kloosterlingen. In 1614 verkochten zij hun gebouwen aan de Capucijnen.

In 1611 was de contrareformatische orde van de Capucijnen binnen de stad gebracht. In 1614 bouwden de paters op de voormalige grond van Postel een klooster met een kerk. In 1620 werd deze kerk ingewijd. Slechts een korte tijd hebben de paters hier kunnen wonen: na de capitulatie van 's-Hertogenbosch in 1629 aan Frederik Hendrik mocht de katholieke godsdienst niet meer in het openbaar worden uitgeoefend.

Verschillende eigenaren kreeg het komplex in de loop der eeuwen. Het was ondermeer een brouwerij. In 1976 werden de scholen gesloopt die er door de Congregatie van Jezus, Maria en Jozef waren gebouwd. Vóór er nieuwbouw kwam kon de stadsarcheoloog drs. H.L. Janssen werkzaamheden verrichten. Zijn onderzoek leverde vele gegevens op over de oudste bebouwingen van dit terrein.

De huidige Capucijnenpoort heette in de 16de eeuw nog “Neven Den Postel”. Later heeft er door het komplex een straatje met de naam Capucijnenpoort gelopen. Maar in de loop der eeuwen is deze naam aan het andere straatje verbonden geraakt.

De Capucijnen zijn teruggekeerd in 's-Hertogenbosch. In 1896 kochten zij grond van de gemeente op Het Zand, "om daarop eene kerk te stichten, met klooster en tuin. De Raad acht het van groot belang dat op het nieuwe stadsgedeelte eene kerk zal verrijzen omdat hierin voor hen die zich daar vestigen, een groot geriefd is gelegen en omdat de omgelegen terreinen daardoor beduidend in waarde zullen toenemen".

De Bossche mejuffrouw Dorothée van Beugen schonk de grond aan de paters, terwijl zij later nog meer geschenken gaf.

In 1898 keerden de Capucijnen in de stad terug. De straat waaraan hun klooster lag werd eerst officieel de Kloostersingel genoemd.

Later zou deze naam verloren gaan en nu herinnert een andere straatnaam ons aan hen.