Toon van Kaathoven (1895-1980), restaurateur en redder

“Door den heer v. Kaathoven, lid der E.H.B.O., werd het kind uit het water gered en heeft hij zich daarmede op een der dichtstbij gelegen pijlers gewerkt. Direct heeft hij zelf, zonder dat er eenige hulp kon naderen, op het kind de kunstmatige ademhaling toegepast (…). Na ongeveer 20 minuten slaagde de heer van Kaathoven er in de levensgeesten op te wekken, waarna hij met den drenkeling onder den arm op een daarvoor geplaatste ladder, welke bijna loodrecht tegen de brug moest staan, zich naar boven kon begeven”.

Het verhaal van een redding

We gingen met vader meikevers zoeken. Het was prachtig weer. Ik zie nog de lange rij struiken waarlangs wij liepen te zoeken. Ik was 13 jaar, Rien was 10 jaar, Martien bijna 9 en Harrie was 7 jaar. We hadden een lange wandeling achter de rug maar nu vonden we meikevers. De jongens kropen tussen, onder en achter de struiken.
Plotseling hoorden we krijsende kinderstemmen. Op het hartverscheurende hulpgeroep sprong vader overeind, keek rond en zag dat het aan de kant van het water gebeurde, een honderd meter verderop. Hij begon in die richting te rennen, maar al lopende keerde hij zich om en riep “Door, hou ze vast, allemaal bij elkaar blijven”. Ik greep de jongens bij elkaar en allemaal renden wij in dezelfde richting als waar vader ver voor ons uitliep. Bij het water aangekomen, waren de kinderen van Ekelenburg stil geworden en lag vader in het water. Op het moment dat wij hem zagen greep hij, ver van de kant, steeds dieper naar iets. Plotseling lukte het hem en trok hij iets naar boven. Het was de kraag van een matrozenpakje dat door het kleine jongetje wat hij omhoogtrok, werd gedragen. Ook onze drie jongens hadden matrozenpakjes aan en ik die pakken ook nooit meer kunnen zien zonder aan dit alles weer te moeten terugdenken.
Harrie huilde en schreeuwde maar steeds. Rien en Martien stonden er lijkbleek bij. Dodelijk beangstigd waren wij, als vader er maar weer uit kan komen, we zagen hem worstelen met het kind in de heel diepe wetering. Langzaam werkte vader het kind voor zich uit naar een pijler onder de brug. Hij kreeg het kind er boven op en klom er zelf achter aan. Later bleek dat het gezichtje van het kind hierdoor helemaal onder de schrammen zat. Niemand kon er bijkomen zonder door het water te gaan.
Vader trok zijn kletsnatte nieuw colbertjasje uit, rolde het op en legde het kind er voorover op en begon er water uit te drukken. Hij draaide het jongetje om en begon met kunstmatige ademhaling. Het gezichtje zag zo blauw als een lei.
Ondertussen was de brug boven hem vol mensen gelopen. Honderden mensen keken naar wat daar diep beneden gebeurde. Auto’s werden naast de kant gezet, steeds meer mensen kwamen kijken. En wij stonden daar langs de kant van het water, de kinderen van Ekelenburg aan de overkant. Harrie huilde “Door, de brug zakt in en hoe moet vader er nu weer uit?”. We waren nog doodsbang want er was, dachten wij, voor vader geen andere weg terug dan door het water, en dat water was in die tijd een afschrikwekkend iets, want wie kon er nu zwemmen? Na twintig minuten met het kind intens bezig te zijn geweest, keek vader plotseling op en schreeuwde “het lukt, het lukt”. Tegelijkertijd keek hij heel vluchtig in de richting waar hij ons vermoedde. Hij zag ons staan en maakte een vluchtig zwaaigebaar, als gerustgesteld dat wij daar bij elkaar stonden.
Plotseling werd de brug ontruimd door de politie. Dus toch zijn ze bang dat de brug inzakt, dachten wij. Maar nee, de brandweer was gewaarschuwd om vader en drenkeling naar boven te halen. Er werd een ladder bijna loodrecht naar beneden gedraaid. Een brandweerman wilde het kind van vader overnemen maar dit weigerde hij. Hij droeg het kind zelf de steile trap op, terwijl de brandweerman beneden de lader vasthield, zodat die niet van de pijler kon glijden.
Toen vader boven aankwam, ontstond er een geweldig applaus van de vele omstanders. Wij waren langs de schuine walkanten omhooggeklommen en zagen dat vader het kind in zijn armen in een auto stapte. Zoekend zag hij ons en riep “Door, mooi handjes geven en naar huis lopen, precies dezelfde weg terug”. Vader heeft het kind zelf bij de ouders thuis afgeleverd, doornat in zijn die morgen nieuw aangetrokken pak.
In de loop van die avond was het een komen en gaan van mensen, politie, EHBO, buren, dokter Diamand en de vader van het jongetje. Hij bracht een grote fruitmand mee, ontroerd en uiterst dankbaar.
Wat had ik een angst doorstaan tezamen met de jongens. En wat was ik toen trots op onze dappere vader die alles toch maar heel gewoon bleef vinden.