Zondag 22 oktober begon de aanval van de 53e Welsh Division in de richting Nuland en Rosmalen. In de vroege ochtend van 24 oktober was men op de Vliert en de Muntel aangekomen. Dat was gebeurd via de spoorlijn vanuit Nijmegen. Omdat de grote brug over de Dieze, nog intact was, werd er direct een peleton soldaten overheen gestuurd. Deze vormden een bruggehoofd op het Brugplein. Het was immers van essentieel belang, dat de bruggen niet vernield zouden worden; dan konden de troepen snel het water passeren.

De Engelsen konden de springladingen, die onder de brug bevestigd waren, onschadelijk maken: de brug sprong niet. Maar de militairen op het bruggehoofd hadden het moeilijk, vooral ook omdat er Duitse tanks kwamen. Deze reden over de brug en verhinderden aan de noordzijde de aanvoer van zwaardere wapens en daardoor een verdere opmars. Dezelfde ochtend, omstreeks 11 uur, vloog de Diezebrug toch plotseling de lucht in. Het bruggehoofd was verloren; elders moest getracht worden de Aa, Zuid-Willemsvaart en Dommel te passeren.

De brug over de Aa bij het Hinthamereinde was intact. Maar toen men deze brug passeerde klonken er ontploffingen: de bruggen over de Zuid-Willemsvaart waren gesprongen. Nu zou het voor de 53e Welsh Division niet mogelijk zijn het kanaal te passeren zonder grote moeilijkheden. Maar, aangekomen bij de Van Paesschenstraat ontdekte men dat weliswaar de bruggen vernield waren, maar dat de sluisdeuren nog intact waren. Gesteund door tanks en de afschrikwekkende Crocodile-vlammenwerpers konden militairen via deze sluisdeuren de andere zijde van het kanaal bereiken. Het zo verkregen bruggehoofd kon behouden blijven, vooral door het ondersteunende granaatvuur. De gehele nacht werd er van geallieerde zijde geschoten. Dat diende om heimelijk een baileybrug aan te kunnen leggen.

Vanaf woensdag 25 oktober trokken de geallieerden enerzijds via de Hinthamerstraat, Markt en Hooge Steenweg in de richting van het Zand. Anderzijds ging men via de Hekellaan, Zuidwal, Parklaan naar het Wilhelminaplein om eveneens Het Zand te bereiken. De gevechten om deze wijk duurden lang en waren zwaar. OP 26 oktober was de stad ten oosten van de spoorweg bevrijd. Daags daarop zouden de Duitsers ook aan de andere zijde van het spoor zich moeten overgeven.

De Welsh Division verloor elf officieren en 134 manschappen bij de bevrijding van Den Bosch. Als de sluisdeuren niet onbeschadigd waren gebleven, had de bevrijding van Den Bosch ongetwijfeld langer op zich laten wachten, en nog meer mensenlevens geëist.