Soms zie je ze nog wel eens. Kleine kinderen die op een fiets proberen te rijden. Meestal niet geholpen door vader of moeder, zoals vroeger gebruikelijk was. Nu krijgt de jeugd over het algemeen assistentie van een oudere broer of zus, vriendje of vriendinnetje. Na een aantal keren vallen lukt het wel om te blijven rijden. Stoppen en veilig afstappen blijkt dan toch het moeilijkst te zijn.

Ruim honderd jaar geleden raakte de fiets bekend. In het begin als een kermisatrractie. In 1891 treedt Herr. P. Lepoldi op de Bossche kermis op als 'champingon of bicycle and monocycle'. Maar er reden ook Bosschenaren, want in 1890 bestond de Bossche Wielrijdersvereniging al.

Er moest toen ook door volwassenen geleerd worden hoe dit rijwiel te berijden was. Jos van de Well gaf in het gebouw van de Sociëteit Casino aan de Papenhulst dagelijks een 'rijwielcursus'. B.A. Jansen deed hetzelfde in de Liedertafel aa de Jan Heinstraat. Later zou Jansen zelfs een eigen fietsschool bouwen aan de Zuid-Willemsvaart, op de hoek van het Kardinaal Van Rossumplein. Het was een grote ruimte waarin rondjes gereden konden worden. Aan de zijkanten waren stootkussens bevestigd die de aspirant-rijwieler behoedden voor een flinke val. Tevens bood Jansen de mogelijkheid om privé-les te ontvangen. Zowel Van de Well als Jansen handelden ook in fietsen, hadden een eigen reparatie-inrichting, verhuurden rijwielen en boden stalling ervan aan.

Zeker in de jaren tachtig van de vorige eeuw was het rijwiel een statussymbool bij uitstek. Het voertuig werd niet gebruikt als het regende; dan zou het immers nat worden! De fiets werd 's nachts in de voorkamer neergezet; op die ereplaats hoorde hij thuis. En toen iemand uit Groningen die een fiets bij Jansen had gekocht een lekke band kreeg, zette hij de fiets op de trein naar het zuiden. In 's-Hertogenbosch werd de band geplakt en per stoomlocomotief werd het rijwiel weer naar het Noorden vervoerd!

Rond de eeuwwisseling nam het gebruik van de fiets sterk toe. De exclusiviteit ervan verdween. Geen wonder dat er daarom in 1899 fietsenbelasting werd ingevoerd! Iedereen kon fietsen en de straten werden gevuld met rijwielen. De fietsscholen verdwenen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden er in de fietsschool van Jansen aan de Zuid-Willemsvaart paarden gestald. Die hadden blijkbaar honger en hebben de met hooi gevulde stootkussens geheel opgegeten. Daarna is de fietsschool nooit meer heringericht voor dit doel.

Veel fietsers zijn tegenwoordig in 's-Hertogenbosch actief. Van gemeentewege mogen zij zelfs binnenkort over het voetgangersgebied fietsen. Modegevoelig is de fiets eveneens. Schaften enkele jaren geleden automobilisten vele vouwfietsen aan; thans is de mountainbike of atb (all terrain bike) met zijn veelkleurige en fluorescerende kleuren populair.

Na de Tweede Wereldoorlog, in 1946, kreeg het initiatief een nieuwe start. Georganiseerd door de VVV kregen velen belangstelling om het Brabantse land middels de fiets te verkennen. Gedurende drie dagen fietste men dagelijks tussen 75 en 100 km. Het waren er véél die fietsten! Vooral de eerste tien jaar werd de Driedaagse Fietstochten regematig vergeleken met de Vierdaagse va n Nijmegen. De topjaren waren 1951, 1952 en 1953 met respectievelijk 1300, 1700 en 1500 deelnemers.

's Ochtends werd vroeg gestart. Tot acht uur kon men zich bij de controle melden. In grote groepen ging men op weg, tot een 'grote rust'. Hier was het even tijd voor ontspanning. Dat kon op vele manieren gebeuren. In 1950 was men de welkome gast van de Bavaria-brouwerij in Lieshout. De krant vertelde er lyrisch over: „Daar welde het goud-gele gerstenat ten sponning uit de glazen in, waarin het van pure weelderigheid een schuimboord maakte en de grage drinkers een witte snor bezorgde. Zelds de dames lieten zich niet onbetuigd ... waarmede verscheidenen van haar de bierdoop ondergingen, die zo'n prikkelende invloed tot de kuiten deed gelden”.

In Veldhoven mocht men gratis een duik nemen in het zwembad 't Witven (1953). In Nistelrode had men vóór het raadhuis een ijscoman geïnstalleerd die berekend was op het uitdelen van 2000 ijsjes, terwijl in hetzelfde jaar het gemeentebestuur van Liempde voor een glaasje limonade voor iedereen zorgde. In 1955 had men gratis toegang tot het sprookjespark De Efteling en werd volgens de verslaggever tijdens 'de grote rust' de kanovijver bestormd. Het was ook een verslaggever die het jaar daarop de kersepitten in Veghel geteld had: 150.000 waren er op de markt gegooid want iedere deelnemer had gratis kersen gekregen.

Daags voor het begin van de tocht was er een vlaggenparade op de Markt, waarbij de landvlaggen van de deelnemers gehesen werden. Bovendien was er altijd een groots slotfeest. Bij alle dorpen die men passeerden waren er muziekkorpsen of dansgroepen en werd iedereen hartelijk toegejuicht. Vanwege het grote aantal deelnemers kwam er 's ochtends voortaan een 'vrije start'. Er kon tussen 7.30 en 8.15 uur worden gestart en ook de 'grote rust' kwam te vervallen.

In plaats van één grote sliert fietsen werden het nu groepjes fietsers die door de Meierij reden. Driedaagse-generaal Jan Bruens, de VVV-directeur, moest echter een terugval in deelnemers constateren. In 1956 waren er nog 1324 deelnemers, twee jaar later waren er nog maar 1000. In 1960 sprak men over „enkele honderden” deelnemers. In 1964 werd het festijn voor de twintigste keer gehouden, maar tevens voor de laatste maal. Slechts 355 deelnemers verschenen aan de start. Geen wonder dat het jaar daarop de opzet gewijzigd werd: voortaan drie eendaagse fietstochten, in drie verschillende maanden. Maar daarmee verdween ook de charme van de tochten zelf.