Sint-Jozef

Hoewel men al vroeg de nagedachtenis van Sint-Jozef met eerbied omgaf, kwam de liturgische verering pas laat op gang. Het eerst in het oosten, bij de Kopten. Pas in de negende eeuw kwam de verering langzaam op in het westen. In Reichenau vierde men zijn geest op 19 maart bij voorbeeld al in de negende eeuw. Later werd de vereering van Sint-Jozef vooral bevorderd door de Carmelieten, Franciscanen en Dominicanen.

In de vijftiende eeuw speelde de Franse theoloog en kerkpoliticus Gerson (kanselier van de Parijse universiteit) en de H. Bernardus van Sienna een belangrijke rol in de bevordering van de Sint-Jozefvereering. Paus Sixtus IV plaatste mede hierdoor in 1479 het feest in de Romeinse Brevier. Een verplichte feestdag werd het pas in 1621, terwijl Paus Pius IX Sint-Jozef op 8 december 1870 verhief tot patroon der kerk.

In de christelijke kunst verschijnt Sint-Jozef vanaf de vijfde eeuw als bijfiguur bij de afbeeldingen die Christus' geboorte weergeven. Jozef werd dan afgebeeld als een grijsaard; dit onder invloed van de apocriefe 'Geschiedenis van Jozef de timmerman', waarin men opmaakte dat Jozef reeds een grijsaard was, toen hij zich met Maria verloofde. Ook gedurende een groot deel van de middeleeuwen werd hij als een wat sukkelige grijsaard afgebeeld, steeds als een nevenfiguur bij episodes uit de jeugd van Jezus.

Dit veranderde nadat zijn verering tot ontwikkeling was gekomen. In de late middeleeuwen werd Jozef voorgesteld als voedstervader met het kind Jezus aan de hand. In zijn andere hand de legendarische bloeiende staf. Dit attribuut uit de late middeleeuwen veranderde later in een lelietak. Jozef werd langzamerhand ook jonger afgebeeld: als een man in de bloei van zijn leven.

Het Sint-Jozefbeeld op de hoek Sint-Jozefstraat/Hinthamerstraat laat Sint-Jozef niet zien met deze lelietak, maar met andere attributen, waarmee hij ook dikwijls werd afgebeeld: timmermansgereedschap.

Bij dit specifieke beeld heeft hij een zaag in de hand, terwijl er aan de andere kant een werkbank staat. Het beeld staat tegen de gevel van het pand waar in 1884 het magazijn 'Sint-Jozef' van de familie Derks werd gevestigd. Het magazijn dat duizen-en-een artikelen voorradig had, zoals de reclamespreuk luidde.