Het gebied tussen de Pastoor de Kroonstraat, Geertruikerkhof en de Orthenstraat veranderde ook helemaal. Slechts een deel van de huizen aan de Orthenstraat bleef staan. Aan de Pastoor de Kroonstraat kwamen flats. Het binnenterrein kreeg een ondergrondse parkeergarage en bovengronds eveneens parkeergelegenheid en wat groen. Deze binnenplaats moest een naam krijgen, zoals dat ook met alle straten en wegen in onze stad het geval is.

De straatnamencommissie (inmiddels opgeheven) diende burgemeester en wethouders een voorstel te doen. Als B&W akkoord zouden gaan, diende de gemeenteraad de naam vast te stellen.

In deze straatnamencommissie zaten gemeenteraadsleden, enige ambtenaren (van gemeentewerken, politie en het archief) en deskundigen. Omdat het hier om een plek ging in de binnenstad, werd er eerst naar de vertegenwoordiger van het stadsarchief gekeken: is er geen historische naam aanwezig? Die waren er wel: de huizen in de Orthenstraat hadden namen, er stond een Geertruyklooster in de buurt; bij de nieuwbouw waren bij archeologisch onderzoek restanten gevonden van een leerlooierij en de oudste waterpoort.

Na enige discussie werd gekozen voor de naam Barbaraplaats. Reden was dat Barbara één van de bewoonsters was van het Geertruyklooster, zij een kroniek van de stad heeft geschreven en van koninklijke bloede was. Bovendien: er zijn in 's-Hertogenbosch nog maar weinig straten naar vrouwen genoemd.

Zusters Augustinessen woonden tussen 1449 en het eind van de 17e eeuw in het aan Sint-Gertrudis gewijde klooster. Een van hen was Barbara Dischot (ook wel genoemd Disquis of Van Oostenrijk). Zij was de natuurlijke dochter van keizer Maximiliaan van Oostenrijk. Barbara werd geboren omstreeks 1482, een aantal maanden nadat Maximiliaan in 's-Hertogenbosch een vergadering van de Orde van het Gulden Vlies had voorgezeten. In haar kroniek vertelt zij over een ontmoeting in 1504 met haar vader, waarbij ook haar halfbroer Filips (die toen koning van Castilië was) aanwezig was.

…soo quam ick by den Kyser. Ende als de Coninck van Castelien mijn by sijn heer vader sagh staen, soo vraeghde hy wie ick was. Toen syde die Keiser ende nam byde handen ende syne: "Dit is mijn een lieven dochter". ...Toen woude mijn de Coninck kussen, soo toogh mijn de Kyser naer hem. Ten lesten wrong mijn de Coninck het hooft om ende kuste mijn. Toen riep hy luyde : "Heer, vader, dat is mijn suster; ick wil hier geen bagijn van gemaeckt hebben".

Barbara vervolgt het verhaal door te zeggen dat zij zoiets helemaal niet op prijs stelde; zij wilde in het Bossche klooster haar verdere leven slijten.

Dat laatste is gebeurd. Zij overleed op 22 september 1568 in de Hertogstad. In de historische verzameling van de Illustre Lieve Vrouwebroederschap bevindt zich een portret van haar; haar kroniek berust in de Abdij van Berne.